De reis naar Soest in Duitsland Sept. 2022

Op 12 september vertrokken we om 10.30 uur met 31 personen richting Duitsland. De rit werd onderbroken met een stop bij een wegrestaurant, waar we ons, door verbouwing van de toiletten, moesten behelpen in een paar containers. Gelukkig is iedereen toch droog in de bus gekomen. Omdat de kamers nog niet klaar waren toen we bij hotel “Am Wall” aankwamen, werd ons door de  gastvrouw een ijsje aangeboden voor het wachten op de sleutel.

Op 13 september was er een rondleiding door het oude centrum van Soest o.l.v. de hotelbazin. Soest is een stad met veel vakwerkhuizen en een stadswal waar over je kunt wandelen. S ’Middags was er een boottocht over de Möhnesee, het grootste stuwmeer van Duitsland.

Op 14 september regende het de hele dag, maar gelukkig hadden we twee binnen activiteiten. Eerst gingen we naar de Warsteiner brouwerij. Hier kregen we in een filmzaal uitleg over het ontstaan van de brouwerij en het productieproces en vervolgens werden we met een treintje rondgereden over het terrein en door de gebouwen. Het verbaasde me hoe secuur er gecontroleerd wordt op de grondstoffen en hoe het productieproces minutieus gevolgd wordt om steeds dezelfde kwaliteit en smaak te kunnen garanderen. Na afloop was er een kom maaltijdsoep en een consumptie.

S ‘Middags gingen we naar de wintersportplaats Willingen. Jammer dat je door de regen en de mist weinig van de omgeving kon zien. Hier bezochten we de werkplaats van een glasblazer, een ware kunstenaar die helaas niet zo goed te verstaan was.

Op de terugweg stopten we voor Kaffee und Kuchen. Hier was nog een klein akkefietje, waar twee jonge vrouwelijke agenten aan te pas kwamen.

Op 15 september gingen we s ’morgens naar Bad Sassendorf , een kuuroord met een prachtig park. Na de lunch namen we afscheid van het hotel en gingen terug naar Nederland, waarbij we onderweg kennis maakten met de Duitse Stau.

Na een lekker afscheidsdiner kwamen we rond 19.00 uur aan in Ell.

Vermeldingswaard is nog de muziekavond van dinsdag waar we ons van de goede kant hebben laten door ons gezang, het “sjunkelen” en trommelen op de tafels. Dit beviel zo 

goed dat er op woensdag weer een muziekavond werd ingelast.

Helemaal niet belangrijk, maar misschien wel interessant:

*Toen onze lerares bij “Meer bewegen voor ouderen” vroeg hoe het was geweest kreeg ze te horen dat zij, als muzikante bij de “geiten” van Thorn, ongetwijfeld versteld zou hebben gestaan van ons zangtalent en ons ritmisch bewegen op de muziek. Ze zou heel trots op zichzelf zijn geweest dat ze onze lichamen zo soepel had gekregen.

*In Limburg zijn ze op zoek naar priesters. Wij hebben bij ons een talent ontdekt op de preekstoel. Hij moet wel nog leren om de pet af te zetten in de kerk.

*De chauffeur vond de jonge agentes geweldige meiden toen hij geen proces aan zijn broek kreeg.

* De gastvrouw en gastheer waren een Amsterdams stel dat zo’n beetje op de manier van “Ik vertrek” in Duitsland terecht was  gekomen. Ze kenden geen letter van de taal toen ze besloten een failliet hotel over te nemen. Maar ondertussen hebben ze 35 man personeel.

*Diezelfde gastvrouw was de gangmaker tijdens de muziekavond, en tussendoor verrichtte ze  links en rechts nog wat karweitjes. Het wordt wel tijd dat we ze Limburgs gaan leren, want hoe ze onze woorden eruit probeerde te “knauwelen” dat was toch wel van een bedroevend niveau.

*In het hotel was ook een groep uit Nieuwegein. Ze vonden de muziekavond blijkbaar zo gezellig dat ze vroegen of ze mee mochten doen. Dat kon natuurlijk, hoewel hun muziekkeuze voor onze begrippen te wensen over liet.

Het was een fijne vakantie, zeker voor herhaling vatbaar.

De reis naar Friesland op 9, 10 en 11 september:

Na koffie met vlaai op een terras aan de Maas bij hotel Hoogeind in Niftrik en de lunch in het oude vissersdorp Urk, kwamen we rond half vijf aan bij hotel Gaasterland in Rijs, een al wat ouder hotel, maar wel alles netjes verzorgd en met goed eten.

Het hoogtepunt van de reis vond ik de rondrit door zuidwest Friesland. De tocht was mooi, maar deze werd geweldig gemaakt door onze gids. Er kwam een ouder vrouwtje aanlopen met een blauwe schort, een rode zakdoek als hoofddoekje en een melkemmer in de hand: Bauke. Een uniek exemplaar. Of ze nu vertelde over de hoogmoed van het vrouwtje van Stavoren, over Hindeloopen, over het uilenbord bij boerderijen, hoe je kon zien of een boerderij eigendom of gepacht was, over een klokkenstoel of over het kleinste huisje van zuidwest Friesland, ze verpakte het allemaal in sappige verhalen. Als ze hier in Limburg had gewoond was ze vast buutteredner geworden.

Ook het bezoek aan de orchideeёnhoeve in Luttelgeest was erg interessant. Het was niet alleen een kwekerij met talloze soorten orchideeën, maar er waren grote hallen vol met bomen, struiken, bloemen en vijvers met watervallen en vissen. In de ene hal vlogen tropische vogels rond, in een andere zaten aapjes en bij een grote vijver liepen flamingo’s en ibissen. Het was een druk bezochte hoeve, waar je je meerdere uren kon amuseren.

En weer terug in Ell was er een lekker etentje in de BMV.

Nog een paar onbelangrijke, maar wel interessante zaken:

• We denken dat Ell een klein dorp is, maar Rijs had maar 160 inwoners en de Elfstedentocht plaatsen Stavoren (875 inwoners) en Hindeloopen (815 inwoners) zijn ook niet zo groot als Ell. Wij doen het dus nog niet zo slecht.

• Dinsdag was er een muziekavond met een muzikant die aan de liedjes vaak een eigen draai gaf. De dansers zullen zich goed  geamuseerd hebben, maar de suggestie om hem te vragen voor ons kerstdiner zullen we maar niet al te serieus nemen.

• Wat heeft de processie rups nu met de reis te maken? Helemaal niks natuurlijk, maar onder het eten komen allerlei onderwerpen ter tafel. Wat blijkt nu? De een fietst de hele zomer rond in een korte broek en een open truitje en heeft nergens last van, terwijl de ander een lange broek en een blouse met lange mouwen aan heeft en die krijgt dan nog flink jeuk in de hals. En dan kan manlief natuurlijk opdraven en die moet  proberen om die jeuk te verhelpen. Wat zou hij dan denken? Als u Nel tegen komt moet u dat maar eens aan haar vragen, want die zegt het te weten.

• Onze chauffeur had in het verleden geen al te beste ervaringen opgedaan met een groep Limburgers. Dus hij had tot nu toe geen hoog petje op van zuiderlingen. Hij zei dat hij na deze reis zijn mening flink in positieve zin moest bijstellen. Natuurlijk, want in Ell en Haler wonen toch alleen maar brave mensen!

   

  Rest ons nog de organisatoren van deze reis: Claar van Lier, Ria Schroёn, Mia Deckers en Dini Gruyters heel hartelijk te bedanken voor al hun werk. Het is zeker de moeite waard geweest.